Ο Κων. Μητσοτάκης για τη μνήμη της Μαρίας Μπέκετ
08/12/2012 20:38 -ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αθήνα, Greece
Ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επικεφαλής ενός πυκνού εκκλησιάσματος, που συγκροτούσαν πρώην υπουργοί, πρώην πρέσβεις, και πλήθος εκπροσώπων της αθηναϊκής κοινωνίας, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, καθηγητές, αλλά και εκπρόσωποι από πολλές χώρες του εξωτερικού, τίμησαν τη μνήμη της Μαρίας Μπέκετ, σε επιμνημόσυνη δέηση που εψάλη στον ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβή, στην Πλάκα.
«Η Μαρία ανήκει στην σπάνια κατηγορία των ανθρώπων, που αφιερώνονται σε μεγάλους ευγενείς σκοπούς για τους οποίους είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα», είπε ο πρώην πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης για συνοψίσει προς το εκκλησίασμα την προσωπικότητα της εκλιπούσας.
Ο κ. Μητσοτάκης επανέλαβε την μοναδική συμβολή της Μαρίας Μπέκετ στον αντιδικτατορικό αγώνα και τόνισε ότι «μετά την πτώση της δικτατορίας η Μαρία επέστρεψε στην ιδιωτική της ζωή, σεμνά και αθόρυβα, δεν ζήτησε διάκριση ούτε καν τιμητική αναγνώριση».
Αναφέρθηκε ακόμα στη Οικολογική δραστηριότητα της: «Βοήθησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο που αναβαθμίστηκε και αναγνωρίστηκε διεθνώς χάρις σ' αυτή του τη δραστηριότητα», είπε.
«Η μοίρα δυστυχώς επεφύλασσε άσχημο τέλος στη Μαρία», είπε προς το εκκλησίασμα ο πρώην πρωθυπουργός. «Κατηγορήθηκε για κακή διαχείριση, πικράθηκε και η πίκρα αυτή πιθανόν επέσπευσε το τέλος της. Δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω για πράγματα που δεν γνωρίζω, ένα πράγμα όμως αισθάνομαι το χρέος να διακηρύξω με ήσυχη τη συνείδησή και καθαρή την καρδιά: «Η Μαρία που εμείς γνωρίσαμε, όλη της τη ζωή αγωνίζονταν για αυτά που πίστευε και προσέφερε τα πάντα αδικώντας ακόμα και τα παιδιά της. Ποτέ δεν ζήτησε ούτε έλαβε ανταλλάγματα.»
«Εμείς οι παλιοί σύντροφοι σου που σε αποχαιρετούμε θα σεβόμαστε και θα τιμούμε την μνήμη σου. Οι κόρες του και η εγγονή σου μπορεί να είναι υπερήφανες για σένα», κατέληξε ο κ. Μητσοτάκης.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, ο πρώην πρόεδρος του σύλλογο Ελληνικών Βιομηχανιών ΣΕΒ κ. Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, ο πρώην βουλευτής Περικλής Κοροβέσης, η ηθοποιός κα Κίτυ Αρσένη, τίμησαν με δημόσια μηνύματά τους την μνήμη της Μαρίας Μπέκετ. Ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης ετέλεσε ειδική θεια λειτουργία στον στο ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβή, πριν τη επιμνημόσυνη δέηση, στην οποία δεν μπόρεσε να παραστεί λόγω προειλημμένων υποχρεώσεων.
ΑΚ
By Bruce Clark in the Kathimerini, Saturday 8th december, 2012, greek original followed by english translation
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_08/12/2012_504361
Μαρία Μπέκετ: η οικουμενική ακτιβίστρια της Δημοκρατίας
Του Bruce Clark*
Είναι εν γένει αρετή να είναι κανείς οικουμενικός, να νοιάζεται για όλη την οικουμένη; Ή θα έπρεπε να νοιαζόμαστε πρωτίστως και κυρίως για τον λαό μας - τη φατρία μας, το χωριό μας, τη φυλή μας, το έθνος μας; Θα μπορούσαμε να συζητάμε γι’ αυτό το ερώτημα επί μέρες, αλλά μπορούμε συνήθως να αποδοκιμάσουμε γρήγορα ανθρώπους, ή αντιλήψεις, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της οικουμενικότητας, επειδή είναι στενόμυαλοι, επαρχιώτες, εσωστρεφείς, σωβινιστές, ή αδιάφοροι για την ανθρωπότητα.
Η Μαρία Μπέκετ, ακτιβίστρια για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα και πολιτιστικά δικαιώματα και το περιβάλλον δεν είχε κανένα από αυτά τα ελαττώματα. Ηταν μια Ελληνίδα πατριώτισσα, ενστικτωδώς «οικουμενική». Γι’ αυτήν ήταν φυσικό να βλέπει πέρα από τα όρια της γειτονιάς της, του έθνους, της κοινωνικής της τάξης, πέρα από την ιστορική εποχή στην οποία γεννήθηκε. Δεν ήταν επαγγελματίας ιστορικός ή επιστήμονας, που προέβλεπε φυσικά φαινόμενα, αλλά είχε μια ενστικτώδη αίσθηση του μέλλοντος και του παρελθόντος. Αυτό είναι που θα θυμούνται οι φίλοι και οι συγγενείς, που θα συγκεντρωθούν σήμερα στην Αθήνα για το 40ήμερο μνημόσυνό της.
Γεννήθηκε το 1931 από Αθηναίους γονείς, η ευημερία των οποίων δεν τους προστάτευσε από τη φρίκη της Κατοχής. Μια από τις παιδικές αναμνήσεις της ήταν όταν βρήκε ένα κορίτσι της ηλικίας της, νεκρό από την πείνα, στο κατώφλι του οικογενειακού σπιτιού. Ωστόσο, η ατμόσφαιρα του σπιτιού της, όπως συνειδητοποίησε αργότερα, ανήκε σε μια άλλη πόλη -την Κωνσταντινούπολη- όπου οι πρόγονοι της μητέρας της ήταν επιφανείς για αιώνες. «Σ’ενα κωνσταντινουπολίτικο σπίτι δεν υπάρχουν δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις», συνήθιζε να λέει. Αλλά αν ένιωθε ότι είχε υποχρεώσεις, αυτές απέρρεαν από ένα αριστοκρατικό πνεύμα, που ήταν επίσης ανθρωπιστικό και παγκόσμιο.
Από την Κωνσταντινούπολη κληρονόμησε ένα είδος ευγένειας, που την έκανε να μην εντυπωσιάζεται από φιλόδοξους χαρακτήρες, στην Ελλάδα ή αλλού, και συμπαθή σε ανθρώπους παντού, όπου αγωνίζονταν για ελευθερία, ήθη και έθιμα, περιβάλλον και ακεραιότητα. Οπου πήγε, αναζήτησε θύματα για να προστατέψει και κακούς για να πολεμήσει. Οι επιλογές της ήταν καλές, αν και όχι αλάνθαστες.
Οταν οι συνταγματάρχες πήραν την εξουσία στο όνομα της «Ελλάδας των Χριστιανών Ελλήνων» ενστικτωδώς κοίταξε αφ’ υψηλού την ποικιλία του επαρχιώτικου σωβινισμού τους. Ο Παναγιώτης Πιπινέλης, ο υπουργός Εξωτερικών της χούντας, ορκίστηκε να την εκδικηθεί, όταν βοήθησε να αποπεμφθεί το καθεστώς από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Εδωσε πλαστά διαβατήρια σε θύματα βασανιστηρίων για να φύγουν από τη χώρα και να δώσουν στοιχεία για τα όσα υπέφεραν. Στη διάρκεια των γλυκόπικρων ημερών του 1974 όταν επέστρεψε η δημοκρατία και έγινε η εισβολή στην Κύπρο, βρισκόταν συχνά στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Μακάριου, που τότε της φαινόταν ότι αντιπροσώπευε μια ευγενέστερη εκδοχή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Μετά την πτώση των συνταγματαρχών, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την αντιστασιακή της δράση, για να εξασφαλίσει αξιώματα στη νέα ελληνική κατάσταση, αλλά οι καυγάδες και οι ζήλιες των ντόπιων Ελλήνων πολιτικών δεν την ενδιέφεραν. Αναζητούσε κάτι ευρύτερο και το βρήκε στην αποστολή για την προσέγγιση του κόσμου της επιστήμης, της οικολογίας και της θρησκείας υπό την αιγίδα ενός γνωστού της Κωνσταντινουπολίτη, του Πατριάρχη. Σ’ αυτό το πνεύμα, οργάνωσε οκτώ συμπόσια σε πλοία, που ταξίδευαν σε οικολογικά ευαίσθητα σημεία του κόσμου. «Αρχικά, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν γιατί έπρεπε να συνομιλήσουν με θρησκευόμενους ανθρώπους και οι θρησκευόμενοι δεν εμπιστεύονταν τους επιστήμονες», θυμόταν αργότερα. «Οπότε έπρεπε να τους βάλω όλους σ’ ένα πλοίο, όπου δεν μπορούσαν να ξεφύγουν ο ένας από τον άλλον».
«Βάζοντάς τους όλους σ’ ένα πλοίο» άρχισε μια συζήτηση -ή μάλλον πολλές συζητήσεις- για τη μοίρα της Γης. Μέχρι τη μέρα, που πέθανε στις 29 Οκτωβρίου, πολλές από αυτές τις συζητήσεις είχαν αποκτήσει δική τους ζωή. Δεν μπορούσε να είναι πια μεσολαβητής ή διαιτητής ή να επιλέγει τους συμμετέχοντες κι αυτό ήταν ανθρωπίνως δύσκολο να το αποδεχθεί. Αλλά τέτοιου είδους συζητήσεις ήταν και είναι απαραίτητες.
* Ο κ. Bruce Clark είναι αρχισυντάκτης στο περιοδικό Economist.
Is it in general a virtue to be ecumenical, to be concerned with the entire inhabited world? Or should we be concerned first and foremost with our own people – our clan, our village, our tribe, our nation? We could debate that question for days on end, but we can usually agree rather quickly in deploring people or mentalities which lie at the opposite extreme from ecumenicity - because they are narrow-minded, provincial, inward-looking, chauvinist, or indifferent to the fate of humanity.
Maria Becket, a campaigner for democracy, for human and cultural rights, and for the environment, had none of those faults; she was a patriotic Greek woman who was instinctively “ecumenical”. It came naturally to her to look beyond the boundaries of her own neighbourhood, nation and social class, beyond the historical era in which she was born. She was not a professional historian or a scientist who predicted physical phenomena, but she had an intuitive sense of the future and the past. That is what her friends and family will remember as they gather in Athens today for her 40th day mnimosyno (memorial service).
Born in 1931, she was brought up by Athenian parents whose prosperity did not protect them from the horrors of the occupation. One of her childhood memories was of finding a girl about her age, dead from starvation, on the doorstep of the family home. But the atmosphere of her home, as she later realized, belonged to another city – Constantinople – where her maternal ancestors had been prominent for many centuries. “In a Constantinople home, there are no rights, only obligations,” she used to say. But if she felt obligations, they flowed from an aristocratic spirit which was also, paradoxically, humanitarian and universalist. From Constantinople, she inherited a kind of nobility which made her unimpressed by ambitious characters, in Greece or elsewhere, and sympathetic to people everywhere who were fighting for their freedom, or their culture, or their environment, with integrity. Everywhere she went, she looked for victims to adopt and villains to fight; her choices were good, though not infallible.
When the colonels took power in the name of “Greece of the Christian Greeks” she instinctively looked down on their variety of provincial chauvinism. Panagiotis Pipinelis, the junta’s foreign minister, swore to take revenge on her, after she helped to ensure the regime’s suspension from the Council of Europe. She had used false passports to enable torture victims to flee the country and give evidence of their sufferings. During the bitter-sweet days of 1974 when democracy returned and Cyprus was invaded, she was often at the side of Archbishop Makarios, who at that moment seemed to her to represent a nobler version of Hellenism and Orthodoxy.
After the colonels’ fall, she could have used her resistance record to gain some prestigious position in the new Greek order – but the squabbles and jealousies of domestic Greek politics were of no interest to her. She was looking for a broader stage, and she found it in a mission to bring together the worlds of science, environmentalism and religion under the aegis of a fellow Constantinopolitan, the Patriarch. In that spirit, she organized eight symposia on ships sailing through ecologically sensitive parts of the world. “At first, the scientists did not see why they needed to talk to religious people, and the religious people did not trust the scientists,” she later recalled. “So I had to put them all on a boat where they could not escape each other.”
“Putting them all on a boat” started a conversation – or rather, many conversations about the fate of the earth. By the time she died on October 29, many of these dialogues had taken on a life of their own; she could no longer be the arbitrator or referee, or select the participants, and that was humanly difficult for her to accept. But such conversations were and are desperately needed. As Maria Becket realized, scientists and theology professors had one thing in common: the fact that both groups talked among themselves in a language that was incomprehensible to outsiders. Maria Becket forced these two groups to try talking to one another, in the hope that others might understand. The experiment did not always succeed at first, but a principle was established. In an age of existential threats to the planet, scientists, spiritual leaders and other specialized communities must communicate, to see whether their combined expertise can solve common problems. In other
words, all specialized groups need to free themselves from narrow, provincial, self-enclosed ways of thinking and talking, and become more ecumenical. Ecumenism is not the same as syncretism – the idea that all beliefs are really the same, and differences are trivial.
Making this dialogue happen – in her determined and occasionally harsh way – was a noble and appropriate task for a lady from the Queen of cities.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_08/12/2012_504361
Μαρία Μπέκετ: η οικουμενική ακτιβίστρια της Δημοκρατίας
Του Bruce Clark*
Είναι εν γένει αρετή να είναι κανείς οικουμενικός, να νοιάζεται για όλη την οικουμένη; Ή θα έπρεπε να νοιαζόμαστε πρωτίστως και κυρίως για τον λαό μας - τη φατρία μας, το χωριό μας, τη φυλή μας, το έθνος μας; Θα μπορούσαμε να συζητάμε γι’ αυτό το ερώτημα επί μέρες, αλλά μπορούμε συνήθως να αποδοκιμάσουμε γρήγορα ανθρώπους, ή αντιλήψεις, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της οικουμενικότητας, επειδή είναι στενόμυαλοι, επαρχιώτες, εσωστρεφείς, σωβινιστές, ή αδιάφοροι για την ανθρωπότητα.
Η Μαρία Μπέκετ, ακτιβίστρια για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα και πολιτιστικά δικαιώματα και το περιβάλλον δεν είχε κανένα από αυτά τα ελαττώματα. Ηταν μια Ελληνίδα πατριώτισσα, ενστικτωδώς «οικουμενική». Γι’ αυτήν ήταν φυσικό να βλέπει πέρα από τα όρια της γειτονιάς της, του έθνους, της κοινωνικής της τάξης, πέρα από την ιστορική εποχή στην οποία γεννήθηκε. Δεν ήταν επαγγελματίας ιστορικός ή επιστήμονας, που προέβλεπε φυσικά φαινόμενα, αλλά είχε μια ενστικτώδη αίσθηση του μέλλοντος και του παρελθόντος. Αυτό είναι που θα θυμούνται οι φίλοι και οι συγγενείς, που θα συγκεντρωθούν σήμερα στην Αθήνα για το 40ήμερο μνημόσυνό της.
Γεννήθηκε το 1931 από Αθηναίους γονείς, η ευημερία των οποίων δεν τους προστάτευσε από τη φρίκη της Κατοχής. Μια από τις παιδικές αναμνήσεις της ήταν όταν βρήκε ένα κορίτσι της ηλικίας της, νεκρό από την πείνα, στο κατώφλι του οικογενειακού σπιτιού. Ωστόσο, η ατμόσφαιρα του σπιτιού της, όπως συνειδητοποίησε αργότερα, ανήκε σε μια άλλη πόλη -την Κωνσταντινούπολη- όπου οι πρόγονοι της μητέρας της ήταν επιφανείς για αιώνες. «Σ’ενα κωνσταντινουπολίτικο σπίτι δεν υπάρχουν δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις», συνήθιζε να λέει. Αλλά αν ένιωθε ότι είχε υποχρεώσεις, αυτές απέρρεαν από ένα αριστοκρατικό πνεύμα, που ήταν επίσης ανθρωπιστικό και παγκόσμιο.
Από την Κωνσταντινούπολη κληρονόμησε ένα είδος ευγένειας, που την έκανε να μην εντυπωσιάζεται από φιλόδοξους χαρακτήρες, στην Ελλάδα ή αλλού, και συμπαθή σε ανθρώπους παντού, όπου αγωνίζονταν για ελευθερία, ήθη και έθιμα, περιβάλλον και ακεραιότητα. Οπου πήγε, αναζήτησε θύματα για να προστατέψει και κακούς για να πολεμήσει. Οι επιλογές της ήταν καλές, αν και όχι αλάνθαστες.
Οταν οι συνταγματάρχες πήραν την εξουσία στο όνομα της «Ελλάδας των Χριστιανών Ελλήνων» ενστικτωδώς κοίταξε αφ’ υψηλού την ποικιλία του επαρχιώτικου σωβινισμού τους. Ο Παναγιώτης Πιπινέλης, ο υπουργός Εξωτερικών της χούντας, ορκίστηκε να την εκδικηθεί, όταν βοήθησε να αποπεμφθεί το καθεστώς από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Εδωσε πλαστά διαβατήρια σε θύματα βασανιστηρίων για να φύγουν από τη χώρα και να δώσουν στοιχεία για τα όσα υπέφεραν. Στη διάρκεια των γλυκόπικρων ημερών του 1974 όταν επέστρεψε η δημοκρατία και έγινε η εισβολή στην Κύπρο, βρισκόταν συχνά στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Μακάριου, που τότε της φαινόταν ότι αντιπροσώπευε μια ευγενέστερη εκδοχή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Μετά την πτώση των συνταγματαρχών, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την αντιστασιακή της δράση, για να εξασφαλίσει αξιώματα στη νέα ελληνική κατάσταση, αλλά οι καυγάδες και οι ζήλιες των ντόπιων Ελλήνων πολιτικών δεν την ενδιέφεραν. Αναζητούσε κάτι ευρύτερο και το βρήκε στην αποστολή για την προσέγγιση του κόσμου της επιστήμης, της οικολογίας και της θρησκείας υπό την αιγίδα ενός γνωστού της Κωνσταντινουπολίτη, του Πατριάρχη. Σ’ αυτό το πνεύμα, οργάνωσε οκτώ συμπόσια σε πλοία, που ταξίδευαν σε οικολογικά ευαίσθητα σημεία του κόσμου. «Αρχικά, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν γιατί έπρεπε να συνομιλήσουν με θρησκευόμενους ανθρώπους και οι θρησκευόμενοι δεν εμπιστεύονταν τους επιστήμονες», θυμόταν αργότερα. «Οπότε έπρεπε να τους βάλω όλους σ’ ένα πλοίο, όπου δεν μπορούσαν να ξεφύγουν ο ένας από τον άλλον».
«Βάζοντάς τους όλους σ’ ένα πλοίο» άρχισε μια συζήτηση -ή μάλλον πολλές συζητήσεις- για τη μοίρα της Γης. Μέχρι τη μέρα, που πέθανε στις 29 Οκτωβρίου, πολλές από αυτές τις συζητήσεις είχαν αποκτήσει δική τους ζωή. Δεν μπορούσε να είναι πια μεσολαβητής ή διαιτητής ή να επιλέγει τους συμμετέχοντες κι αυτό ήταν ανθρωπίνως δύσκολο να το αποδεχθεί. Αλλά τέτοιου είδους συζητήσεις ήταν και είναι απαραίτητες.
* Ο κ. Bruce Clark είναι αρχισυντάκτης στο περιοδικό Economist.
Is it in general a virtue to be ecumenical, to be concerned with the entire inhabited world? Or should we be concerned first and foremost with our own people – our clan, our village, our tribe, our nation? We could debate that question for days on end, but we can usually agree rather quickly in deploring people or mentalities which lie at the opposite extreme from ecumenicity - because they are narrow-minded, provincial, inward-looking, chauvinist, or indifferent to the fate of humanity.
Maria Becket, a campaigner for democracy, for human and cultural rights, and for the environment, had none of those faults; she was a patriotic Greek woman who was instinctively “ecumenical”. It came naturally to her to look beyond the boundaries of her own neighbourhood, nation and social class, beyond the historical era in which she was born. She was not a professional historian or a scientist who predicted physical phenomena, but she had an intuitive sense of the future and the past. That is what her friends and family will remember as they gather in Athens today for her 40th day mnimosyno (memorial service).
Born in 1931, she was brought up by Athenian parents whose prosperity did not protect them from the horrors of the occupation. One of her childhood memories was of finding a girl about her age, dead from starvation, on the doorstep of the family home. But the atmosphere of her home, as she later realized, belonged to another city – Constantinople – where her maternal ancestors had been prominent for many centuries. “In a Constantinople home, there are no rights, only obligations,” she used to say. But if she felt obligations, they flowed from an aristocratic spirit which was also, paradoxically, humanitarian and universalist. From Constantinople, she inherited a kind of nobility which made her unimpressed by ambitious characters, in Greece or elsewhere, and sympathetic to people everywhere who were fighting for their freedom, or their culture, or their environment, with integrity. Everywhere she went, she looked for victims to adopt and villains to fight; her choices were good, though not infallible.
When the colonels took power in the name of “Greece of the Christian Greeks” she instinctively looked down on their variety of provincial chauvinism. Panagiotis Pipinelis, the junta’s foreign minister, swore to take revenge on her, after she helped to ensure the regime’s suspension from the Council of Europe. She had used false passports to enable torture victims to flee the country and give evidence of their sufferings. During the bitter-sweet days of 1974 when democracy returned and Cyprus was invaded, she was often at the side of Archbishop Makarios, who at that moment seemed to her to represent a nobler version of Hellenism and Orthodoxy.
After the colonels’ fall, she could have used her resistance record to gain some prestigious position in the new Greek order – but the squabbles and jealousies of domestic Greek politics were of no interest to her. She was looking for a broader stage, and she found it in a mission to bring together the worlds of science, environmentalism and religion under the aegis of a fellow Constantinopolitan, the Patriarch. In that spirit, she organized eight symposia on ships sailing through ecologically sensitive parts of the world. “At first, the scientists did not see why they needed to talk to religious people, and the religious people did not trust the scientists,” she later recalled. “So I had to put them all on a boat where they could not escape each other.”
“Putting them all on a boat” started a conversation – or rather, many conversations about the fate of the earth. By the time she died on October 29, many of these dialogues had taken on a life of their own; she could no longer be the arbitrator or referee, or select the participants, and that was humanly difficult for her to accept. But such conversations were and are desperately needed. As Maria Becket realized, scientists and theology professors had one thing in common: the fact that both groups talked among themselves in a language that was incomprehensible to outsiders. Maria Becket forced these two groups to try talking to one another, in the hope that others might understand. The experiment did not always succeed at first, but a principle was established. In an age of existential threats to the planet, scientists, spiritual leaders and other specialized communities must communicate, to see whether their combined expertise can solve common problems. In other
words, all specialized groups need to free themselves from narrow, provincial, self-enclosed ways of thinking and talking, and become more ecumenical. Ecumenism is not the same as syncretism – the idea that all beliefs are really the same, and differences are trivial.
Making this dialogue happen – in her determined and occasionally harsh way – was a noble and appropriate task for a lady from the Queen of cities.
Transcript of Radio Program by Takis Kampilis, Radio Athina 984 (98.3FM) dedicated to the memory of Maria
Audio can be heard on http://www.athina984.gr/node/218319
Στη Μνήμη της Μαρίας Μπέκετ Του Τάκη Καμπύλη
Σήμερα θα αφήσουμε στην άκρη την επικαιρότητα. Σήμερα θα μιλήσουμε για μία σπουδαία Ελληνίδα, που δεν είναι πια μαζί μας. Στα 81 της χρόνια αποχώρησε από τη ζωή, από μια ζωή σαν όνειρο.
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς έδωσε μια από τις καλύτερες απαντήσεις που γνωρίζω στο ερώτημα τι είμαστε: «Είμαστε οι τόποι που περπατήσαμε, ο άνθρωποι που γνωρίσαμε, οι ιδέες που πραγματευτήκαμε». Η Μαρία Μπέκετ περπάτησε σε πολλούς τόπους, συνάντησε πολλούς ξεχωριστούς ανθρώπους και πραγματεύθηκε ιδέες όπως της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αυτοδιάθεσης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εσχάτως της οικολογίας .
Η Μαρία Χάρη Μπέκετ γεννήθηκε το 1931 και μεγάλωσε σε αστικό περιβάλλον στην Αθήνα. Την επηρέασε βαθιά η γνωριμία της στη Ρόδο το 1948 με τον Φόλκε Μπερναντότ τον Σουηδό ειδικό μεσολαβητή του ΟΗΕ για την αραβο-ισραηλινή διένεξη. Ο Μπερναντότ στη διάρκεια του πολέμου είχε βοηθήσει στην απελευθέρωση χιλιάδων εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά τι ειρωνία δολοφονήθηκε λίγα χρόνια αργότερα στην Ιερουσαλήμ από σιωνιστική οργάνωση. Η Μπέκετ από αυτή τη γνωριμία θα κρατήσει επαφές και με άλλους Σουηδούς διπλωμάτες. Ο σημαντικότερος, ο Γενς Έβενσεν θα αποδειχθεί σταθερός και πολύτιμος σύμμαχος της αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Είναι αυτός που θα φέρει στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου την «Ελληνική Υπόθεση». Τη σημαντικότερη διεθνή ενέργεια εναντίον της Χούντας που θα οδηγήσει στην καταδίκη της και θα την αναγκάσει τον Δεκέμβριο του 1969 να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης για να αποφύγει τη βέβαιη αποπομπή της.
Για να φθάσουμε μέχρι εκεί χρειάστηκε να δημοσιοποιηθεί και να τεκμηριωθεί επαρκώς στον Διεθνή τύπο και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το τι συνέβαινε στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Και κυρίως τα βασανιστήρια, στη Μπουμπουλίνας, στου Αβέρωφ στον Υμηττό, στην ΕΣΑ, στο καταδρομικό «Έλλη» και αλλού.
Για να υπάρξει αυτή η τεκμηρίωση χρειάστηκαν δύο ενέργειες: Τον Δεκέμβριο του 1968 δύο δικηγόροι, ο Τζέιμς Μπέκετ και ο Άντονι Μαρέκο έρχονται στην Ελλάδα κατόπιν εντολής της Διεθνούς Αμνηστίας να ερευνήσουν για τα βασανιστήρια. Μαζεύουν στοιχεία, κρατούν σημειώσεις, βεβαιώνονται για το σκοτεινό πρόσωπο της Χούντας και συντάσσουν την πρώτη έκθεση εναντίον της. Ο Μπέκετ είχε επιλεγεί από τη Διεθνή Αμνηστία και διότι παντρεμένος καθώς ήταν με Ελληνίδα, με τη Μαρία Χάρη Μπέκετ γνωρίζει πώς να κινηθεί στην Ελλάδα. Ο Μαρέκο, λόγω της εμπειρίας του από τις δίκες της Νυρεμβέργης.
Όμως τα δικαστήρια χρειάζονται μάρτυρες. Κι εδώ η Μαρία Μπέκετ αποδεικνύεται ο ισχυρός κρίκος. Στήνει ένα ολόκληρο δίκτυο κάτω από τη μύτη της χούντας.
Έρχεται σε επαφή, αυτή μια φιλελεύθερη αστή με έναν άλλο σπουδαίο Έλληνα, έναν διάσημο τροτσκιστή, τον Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο και αυτός φέρνει για την περίσταση στην Ελλάδα, και μάλιστα στο Χίλτον, έναν ικανό λατινοαμερικανό πλαστογράφο, τον Πέπε, ο οποίος αναλαμβάνει να φτιάξει το πρώτο πλαστό διαβατήριο στο όνομα Άντονι Θόρτον ενός υπαρκτού προσώπου, ενός Βρετανού δικηγόρου, που επίσης είχε στρατευθεί στην ελληνική υπόθεση. Με το διαβατήριο αυτό περνάει τα ελληνοτουρκικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 1968, ο Περικλής Κοροβέσης. Φιλοξενείται στο σπίτι των Μπέκετ στη Γενεύη όπου και γράφει το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες», το οποίο με αξιοσημείωτη ταχύτητα μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες. Σ' αυτό περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστη στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας και στο 401 Στρατιωτικό νοσοκομείο κι από τα οποία υποφέρει ακόμη και σήμερα. Ο Κοροβέσης αποδεικνύεται ένας από τους πολύτιμους μάρτυρες στο διεθνή αγώνα εναντίον της χούντας. Μαζί με την Κίττυ Αρσένη και πολλούς άλλους.
Η Μαρία Μπέκετ είχε νωρίτερα στρατευθεί και στον παλαιστινιακό αγώνα και είχε στενές φιλικές σχέσεις με τον Γιάσερ Αραφάτ. Ο Αραφάτ την βοήθησε πολλές φορές να μεταφέρει όπλα και εκρηκτικά στην Ελλάδα μέσω της Κύπρου και του Βάσου Λυσσαρίδη ενώ ήδη είχε γνωριστεί προσωπικά και με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το 1974 ο Αραφάτ και ο Αμπού Νιντάλ την βοηθούν στο Λίβανο να στήσει έναν ραδιοφωνικό σταθμό, το «Radio Free Cyprus» στη Βυρητό αμέσως μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Μακάριο. Από κεί η φωνή του Μακάριου θα κάνει γνωστή σ' όλον τον κόσμο την αποτυχία του Ιωαννίδη.
Η Μαρία Μπέκετ δεν ζήτησε και δεν πήρε τίποτα στη Μεταπολίτευση για την πολύτιμη προσφορά της. Ούτε βγήκε να τη διατυμπανίσει ζητώντας αντιστασιακά πιστοποιητικά. Συνέχισε τη δράση της για το παλαιστιναικό -κρίμα που δεν έζησε ακόμη λίγες μέρες για να γορτάσει την αναγνώριση από τον ΟΗΕ του νέου παλαιστινιακού κράτους. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Μαρία Μπέκετ είχε στρατευθεί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Χάρη σ' αυτήν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος απέκτησε τον τίτλο του «πράσινου Πατριάρχη». Οι μεγάλες πρωτοβουλίες του Πατριαρχείου για την Οικολογία έγιναν χάρη στη μεθοδικότητα την εργατικότητα και τη διεθνή ακτινοβολία της Μαρίας Μπέκετ.
Η Μαρία δεν έχει ακόμη βρεί τη θέση της στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Δεν είναι τυχαίο πως εκτός από δύο άρθρα στον ελληνικό τύπο, ένα του Άλκη Κούρκουλα στο ΑΠΕ και ένα του Νίκου Αλιβιζάτου στην Καθημερινή δεν υπήρξαν άλλες αναφορές. Αντίθετα, στο διεθνή τύπο υπήρξαν εκτενή ρεπορτάζ για το θάνατό της με χαρακτηριστικό το αφιέρωμα της βρετανικής independent.
Ίσως διότι η Μαρία Μπέκετ δεν ήταν αριστερή. Και επειδή κόντρα στη μονομέρεια που θέλει την Αριστερά τον αποκλειστικό πρωταγωνιστή του αγώνα εναντίον της Χούντας η Μαρία Μπέκετ, η Αμαλία Φλέμιγκ, ο Κωνσταντίνος Ζέππος και άλλοι, απετέλεσε την εμπροσθοφυλακή στον αγώνα Ελλήνων φιλελεύθερων αστών εναντίον της χούντας, ακόμη άγνωστος κι αυτός. Η Μαρία Μπέκετ, όπως έγραψε ο Νίκος Αλιβιζάτος στην Καθημερινή, ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων, το οποίο σήμερα τείνει να εκλείψει: Των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη...
Αύριο Σάββατο στις 3 το μεσημέρι θα γίνει μνημόσυνο στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβή στην Πλάκα.
Audio can be heard on http://www.athina984.gr/node/218319
Στη Μνήμη της Μαρίας Μπέκετ Του Τάκη Καμπύλη
Σήμερα θα αφήσουμε στην άκρη την επικαιρότητα. Σήμερα θα μιλήσουμε για μία σπουδαία Ελληνίδα, που δεν είναι πια μαζί μας. Στα 81 της χρόνια αποχώρησε από τη ζωή, από μια ζωή σαν όνειρο.
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς έδωσε μια από τις καλύτερες απαντήσεις που γνωρίζω στο ερώτημα τι είμαστε: «Είμαστε οι τόποι που περπατήσαμε, ο άνθρωποι που γνωρίσαμε, οι ιδέες που πραγματευτήκαμε». Η Μαρία Μπέκετ περπάτησε σε πολλούς τόπους, συνάντησε πολλούς ξεχωριστούς ανθρώπους και πραγματεύθηκε ιδέες όπως της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αυτοδιάθεσης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εσχάτως της οικολογίας .
Η Μαρία Χάρη Μπέκετ γεννήθηκε το 1931 και μεγάλωσε σε αστικό περιβάλλον στην Αθήνα. Την επηρέασε βαθιά η γνωριμία της στη Ρόδο το 1948 με τον Φόλκε Μπερναντότ τον Σουηδό ειδικό μεσολαβητή του ΟΗΕ για την αραβο-ισραηλινή διένεξη. Ο Μπερναντότ στη διάρκεια του πολέμου είχε βοηθήσει στην απελευθέρωση χιλιάδων εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά τι ειρωνία δολοφονήθηκε λίγα χρόνια αργότερα στην Ιερουσαλήμ από σιωνιστική οργάνωση. Η Μπέκετ από αυτή τη γνωριμία θα κρατήσει επαφές και με άλλους Σουηδούς διπλωμάτες. Ο σημαντικότερος, ο Γενς Έβενσεν θα αποδειχθεί σταθερός και πολύτιμος σύμμαχος της αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Είναι αυτός που θα φέρει στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου την «Ελληνική Υπόθεση». Τη σημαντικότερη διεθνή ενέργεια εναντίον της Χούντας που θα οδηγήσει στην καταδίκη της και θα την αναγκάσει τον Δεκέμβριο του 1969 να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης για να αποφύγει τη βέβαιη αποπομπή της.
Για να φθάσουμε μέχρι εκεί χρειάστηκε να δημοσιοποιηθεί και να τεκμηριωθεί επαρκώς στον Διεθνή τύπο και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το τι συνέβαινε στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Και κυρίως τα βασανιστήρια, στη Μπουμπουλίνας, στου Αβέρωφ στον Υμηττό, στην ΕΣΑ, στο καταδρομικό «Έλλη» και αλλού.
Για να υπάρξει αυτή η τεκμηρίωση χρειάστηκαν δύο ενέργειες: Τον Δεκέμβριο του 1968 δύο δικηγόροι, ο Τζέιμς Μπέκετ και ο Άντονι Μαρέκο έρχονται στην Ελλάδα κατόπιν εντολής της Διεθνούς Αμνηστίας να ερευνήσουν για τα βασανιστήρια. Μαζεύουν στοιχεία, κρατούν σημειώσεις, βεβαιώνονται για το σκοτεινό πρόσωπο της Χούντας και συντάσσουν την πρώτη έκθεση εναντίον της. Ο Μπέκετ είχε επιλεγεί από τη Διεθνή Αμνηστία και διότι παντρεμένος καθώς ήταν με Ελληνίδα, με τη Μαρία Χάρη Μπέκετ γνωρίζει πώς να κινηθεί στην Ελλάδα. Ο Μαρέκο, λόγω της εμπειρίας του από τις δίκες της Νυρεμβέργης.
Όμως τα δικαστήρια χρειάζονται μάρτυρες. Κι εδώ η Μαρία Μπέκετ αποδεικνύεται ο ισχυρός κρίκος. Στήνει ένα ολόκληρο δίκτυο κάτω από τη μύτη της χούντας.
Έρχεται σε επαφή, αυτή μια φιλελεύθερη αστή με έναν άλλο σπουδαίο Έλληνα, έναν διάσημο τροτσκιστή, τον Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο και αυτός φέρνει για την περίσταση στην Ελλάδα, και μάλιστα στο Χίλτον, έναν ικανό λατινοαμερικανό πλαστογράφο, τον Πέπε, ο οποίος αναλαμβάνει να φτιάξει το πρώτο πλαστό διαβατήριο στο όνομα Άντονι Θόρτον ενός υπαρκτού προσώπου, ενός Βρετανού δικηγόρου, που επίσης είχε στρατευθεί στην ελληνική υπόθεση. Με το διαβατήριο αυτό περνάει τα ελληνοτουρκικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 1968, ο Περικλής Κοροβέσης. Φιλοξενείται στο σπίτι των Μπέκετ στη Γενεύη όπου και γράφει το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες», το οποίο με αξιοσημείωτη ταχύτητα μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες. Σ' αυτό περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστη στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας και στο 401 Στρατιωτικό νοσοκομείο κι από τα οποία υποφέρει ακόμη και σήμερα. Ο Κοροβέσης αποδεικνύεται ένας από τους πολύτιμους μάρτυρες στο διεθνή αγώνα εναντίον της χούντας. Μαζί με την Κίττυ Αρσένη και πολλούς άλλους.
Η Μαρία Μπέκετ είχε νωρίτερα στρατευθεί και στον παλαιστινιακό αγώνα και είχε στενές φιλικές σχέσεις με τον Γιάσερ Αραφάτ. Ο Αραφάτ την βοήθησε πολλές φορές να μεταφέρει όπλα και εκρηκτικά στην Ελλάδα μέσω της Κύπρου και του Βάσου Λυσσαρίδη ενώ ήδη είχε γνωριστεί προσωπικά και με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το 1974 ο Αραφάτ και ο Αμπού Νιντάλ την βοηθούν στο Λίβανο να στήσει έναν ραδιοφωνικό σταθμό, το «Radio Free Cyprus» στη Βυρητό αμέσως μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Μακάριο. Από κεί η φωνή του Μακάριου θα κάνει γνωστή σ' όλον τον κόσμο την αποτυχία του Ιωαννίδη.
Η Μαρία Μπέκετ δεν ζήτησε και δεν πήρε τίποτα στη Μεταπολίτευση για την πολύτιμη προσφορά της. Ούτε βγήκε να τη διατυμπανίσει ζητώντας αντιστασιακά πιστοποιητικά. Συνέχισε τη δράση της για το παλαιστιναικό -κρίμα που δεν έζησε ακόμη λίγες μέρες για να γορτάσει την αναγνώριση από τον ΟΗΕ του νέου παλαιστινιακού κράτους. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Μαρία Μπέκετ είχε στρατευθεί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Χάρη σ' αυτήν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος απέκτησε τον τίτλο του «πράσινου Πατριάρχη». Οι μεγάλες πρωτοβουλίες του Πατριαρχείου για την Οικολογία έγιναν χάρη στη μεθοδικότητα την εργατικότητα και τη διεθνή ακτινοβολία της Μαρίας Μπέκετ.
Η Μαρία δεν έχει ακόμη βρεί τη θέση της στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Δεν είναι τυχαίο πως εκτός από δύο άρθρα στον ελληνικό τύπο, ένα του Άλκη Κούρκουλα στο ΑΠΕ και ένα του Νίκου Αλιβιζάτου στην Καθημερινή δεν υπήρξαν άλλες αναφορές. Αντίθετα, στο διεθνή τύπο υπήρξαν εκτενή ρεπορτάζ για το θάνατό της με χαρακτηριστικό το αφιέρωμα της βρετανικής independent.
Ίσως διότι η Μαρία Μπέκετ δεν ήταν αριστερή. Και επειδή κόντρα στη μονομέρεια που θέλει την Αριστερά τον αποκλειστικό πρωταγωνιστή του αγώνα εναντίον της Χούντας η Μαρία Μπέκετ, η Αμαλία Φλέμιγκ, ο Κωνσταντίνος Ζέππος και άλλοι, απετέλεσε την εμπροσθοφυλακή στον αγώνα Ελλήνων φιλελεύθερων αστών εναντίον της χούντας, ακόμη άγνωστος κι αυτός. Η Μαρία Μπέκετ, όπως έγραψε ο Νίκος Αλιβιζάτος στην Καθημερινή, ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων, το οποίο σήμερα τείνει να εκλείψει: Των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη...
Αύριο Σάββατο στις 3 το μεσημέρι θα γίνει μνημόσυνο στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβή στην Πλάκα.
By Katerina Bakogianni in Protagon. 3/12/12
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=20315#commentsContainer
Μαρία Μπέκετ: μια μεγάλη Ελληνίδα
03/12/2012
της Κατερίνας Μπακογιάννη Σχόλια
Παρίσι, Ξενοδοχείο Ritz, χειμώνας 1968. Μία καλοντυμένη κυρία, Ελληνίδα, γύρω στα 40, φορώντας την ακριβή γούνα της εξαιτίας του τσουχτερού κρύου, περνάει την πόρτα και κατευθύνεται προς το café. Η ματιά της πέφτει τυχαία πάνω σε ένα πάκο από διαβατήρια αφημένα στη ρεσεψιόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, με μια αστραπιαία κίνηση, και χωρίς να την αντιληφθεί ο υπάλληλος που μιλάει στο τηλέφωνο, τα παίρνει και τα χώνει βαθειά στην τσάντα της. Κάνει μεταβολή και φεύγει. Με αυτά τα πλαστά διαβατήρια κατόρθωσαν και βγήκαν παράνομα από την Ελλάδα, λίγους μήνες αργότερα, πολλοί αντιστασιακοί που είχαν βασανιστεί και κινδύνευε η ζωή τους από τη χούντα. Το φθινόπωρο του 1968 τα θύματα των βασανιστηρίων κατέθεσαν εναντίον των συνταγματαρχών με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Το όνομα της γυναίκας ήταν Μαρία Μπέκετ και η πολυεπίπεδη δράση της στην διάρκεια της δικτατορίας δεν έγινε ποτέ γνωστή. Μέχρι που πέθανε, πριν από λίγες ημέρες, στα 81 της χρόνια, από καρκίνο, αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει δημόσια για το εαυτό της. Για την πολυτάραχη ζωή της και για όσα είχε προσφέρει στη δημόσια σφαίρα. Αυτά τα γνώριζαν μόνο οι φίλοι της.
Όπως έγραψε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος στην Καθημερινή της Κυριακής «Η Μαρία Μπέκετ (το γένος Χάρη) ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων το οποίο, στην Ελλάδα, τείνει να εκλείψει: των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη.»
Για αυτό δεν είναι παράξενο ότι τα περισσότερα πράγματα γράφονται για τη Μαρία Μπέκετ μετά θάνατον. Για να τιμήσουν μία σημαντική Ελληνίδα (www.mariabecketreport.com).
Όπως έγραψε ο Άγγλος ιστορικός και συγγραφέας Neal Ascherson: «Ήταν πραγματικά δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή η γυναίκα με την αριστοκρατική φυσιογνωμία είχε το σημάδι χειροβομβίδας στο πόδι από εκπαίδευση στις μεθόδους ανταρτοπόλεμου στη Συρία.» Προσωπική φίλη του Γιασέρ Αραφάτ τον είχε πείσει να εκπαιδεύσει τους Έλληνες κατά την διάρκεια της χούντας. Η Μαρία Μπέκετ ήταν στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 όταν έγινε η εισβολή και με παλαιστινιακή βοήθεια έστησε τον ραδιοφωνικό σταθμό από τον οποίο εξέπεμψε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το ιστορικό μήνυμα του. Τι μεγαλύτερο ρίσκο για μία μητέρα από το να εγκαταλείψει τις δύο ανήλικες κόρες της μόνες τους, τη Σάντρα και τη Δάφνη, στο ξενοδοχείο, ενώ η Λευκωσία βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου; «Μα είχα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρνανε» μου απάντησε αφοπλιστικά όταν κάποτε τη ρώτησα εάν ανησυχούσε…
Η Μαρία Μπέκετ ήταν αντισυμβατική. Με τη δημοκρατία να επιστρέφει στην Ελλάδα, αρνήθηκε πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αναλάβει πρέσβης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα χρησιμοποίησε τις επαφές της από την εκστρατεία εναντίον της χούντας για να βοηθήσει τους Τούρκους διαφωνούντες με την κυβέρνηση. (Αν θυμάμαι μάλιστα καλά πήγε η ίδια την ίδια περίπου περίοδο καλεσμένη σε επίσημο δείπνο στην αμερικάνικη πρεσβεία φορώντας παραδοσιακή παλαιστινιακή ενδυμασία.)
Η Μαρία Μπέκετ ήταν πάνω από όλα κοσμοπολίτισσα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της έβαλε όλη την ενέργεια της και όλη της την περιουσία (ένα από τα τελευταία σπίτια που πούλησε ήταν η μονοκατοικία όπου στεγαζόταν το παλιό μπαρ «τα Παπάκια» στα Ιλίσια) για να οργανώσει συμπόσια για το περιβάλλον σε όλον τον κόσμο: στη Μαύρη Θάλασσα, τον Δούναβη, την Αδριατική, την Βαλτική, τον Αμαζόνιο, την Γροιλανδία και τον Μισσισσιππή υπό την αιγίδα του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από τις δικές της προσπάθειες είναι που ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έλαβε τον τίτλο του «Πράσινου Πατριάρχη». (Ούτε για αυτό το θέμα έδωσε ποτέ καμία συνέντευξη.) Η οικογένεια της μητέρας της ήταν η γνωστή οικογένεια Τζελέπη (βλέπε ακτή Τζελέπη) με στενές ιστορικές σχέσεις με το Πατριαρχείο και τη θυμάμαι να αγωνιά για την ενίσχυση της θέσης του Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη. Πίστευε ότι εάν ενωνόταν η ορθοδοξία θα μπορούσε να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον επηρεάζοντας τις ζωές των εκατομμυρίων πιστών. Για αυτό τον σκοπό ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο – παρά την σκολίωση που την ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια – και επιστράτευσε σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον πρώην αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Al Gore και τον Πρίγκιπα Φίλιππο της Αγγλίας. Όπως γράφει ο Στέφανος Μάνος και νομίζω ότι την χαρακτηρίζει απόλυτα: «Ήταν απίστευτα καταφερτζού για την Ελλάδα. Γνώριζε τους πάντες ή και εάν δεν τους γνώριζε φρόντιζε να τους μάθει, εάν τους χρειαζόταν. Προέδρους, πρωθυπουργούς, κανένας δεν τις ξέφευγε.»
Προσωπικά είχα την τύχη να την γνωρίσω στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στο σπίτι της στο Λονδίνο, πίσω από το Harrods. Η Μαρία Μπέκετ ήταν η τέλεια οικοδέσποινα. Πάντα θυμόταν τις προτιμήσεις των καλεσμένων της (και πάντα είχε αμυγδαλωτά από τον Βόσπορο, για να κεράσει με τον καφέ, από το τελευταίο ελληνικό ζαχαροπλαστείο που είχε απομείνει στην περιοχή Bebek.) Στο σαλόνι της μαζευόταν τότε η ελίτ της ακαδημαϊκής και της θρησκευτικής κοινότητας. Είχε, φυσικά, φροντίσει να γίνει προσωπική φίλη με τον Επίσκοπο του Λονδίνου!
Η Μαρία Μπέκετ γεννήθηκε ευκατάστατη και πέθανε σε ένα ισόγειο διαμέρισμα θυρωρού στο Κολωνάκι για να είναι κοντά στην κόρη της Δάφνη και στην εγγονή της Σοφία. Οι φίλοι της πιστεύουμε ότι πέθανε από τη στενοχώρια της. Στο πλαίσιο της έρευνας για τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ η Μαρία Μπέκετ – η οποία αφιέρωσε όλη τη ζωή της για το γενικότερο καλό αλλάζοντας τις ζωές πολλών ανθρώπων– κατηγορήθηκε για κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος σε σχέση με τα περιβαλλοντικά συμπόσια. Αυτή είναι μία μάχη στη ζωή της που δεν θέλησε να δώσει. Ποτέ στην ζωή της άλλωστε δεν θέλησε να αποδείξει τίποτα, δημόσια.
*Το 40ημερο μνημόσυνο της Μαρίας Μπέκετ θα γίνει στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου και ώρα 15.00.
Maria's vision lives on and grows...
From the December 3, 2012 New York Times - Orthodox Leader Deepens Progressive Stance on Environment
By MARLISE SIMONS
At a conference near Istanbul last June, the chimpanzee expert Jane Goodall spoke about the endangered habitat of what she called “our closest relatives.” Underlining the evolutionary link, she described her encounter with a senior male ape who had a “beautiful white beard.”
With a smile, she turned to the 72-year-old man in the front row and added, “Very much like yours.”
The man with the long white beard was Ecumenical Patriarch Bartholomew I of Constantinople, the spiritual leader of the world’s Orthodox Christians. Fortunately, he is known for his easy, affable manner, and he joined the laughter that followed.
But his commitment to environmental activism is deeply serious, earning him the nickname the Green Patriarch. He has preached that caring for the environment is a religious imperative, and for more than a decade, he has made a point of bringing together theologians and scientists like Dr. Goodall for debates and briefings.
This year’s reports of record melting of the earth’s ice sheets and extreme droughts have given a new urgency to Bartholomew’s messages about the degrading natural world. While economists and politicians prescribe more growth and consumption to overcome economic crises, the patriarch insists that the real crisis is cultural and spiritual, and can be overcome only by moving away from rampant materialism.
All human beings, he has said, should draw a distinction “between what we want and what we need.”
In September, he published a strongly worded encyclical calling on all Orthodox Christians to repent “for our sinfulness” in not doing enough to protect the planet. Biodiversity, “the work of divine wisdom,” was not granted to humanity to abuse it, he wrote; human dominion over the earth does not mean the right to greedily acquire and destroy its resources. He singled out “the powerful of this world,” saying they need a new mind-set to stop destroying the planet for profit or short-term interest.
Other religious leaders, including Pope Benedict XVI, the Dalai Lama and the archbishop of Canterbury, have also called for responsible stewardship of the environment. But Bartholomew has gone further than most; some theologians call his stance revolutionary.
“Traditionally in Christianity, sin was what you did to other humans,” said Kallistos Ware, a prominent Orthodox theologian based in Britain, “but Bartholomew insisted that what you do to the animals, the air, the water, the land can be sinful, not just folly, and that was quite a change.”
Aides say that Bartholomew’s embrace of environmental issues is part of his agenda to modernize a deeply conservative church that can seem distant and insular, with its focus on long Byzantine rituals and mysticism. Speaking in defense of nature as a creation of God fits church teachings, and perhaps just as crucial, his aides say, it can also transcend the rivalries and nationalist rifts of the Eastern Orthodox Church. As a federation of 15 independent national churches, it lacks the central authority of, say, the Vatican.
Still, Bartholomew’s seat, established 1,700 years ago, holds primacy among the world’s 300 million Orthodox Christians. As “first among equals” in the church, he acts as convener and can set the agenda for discussion.
Not all church prelates are inspired by his efforts to enlighten the faithful on the environment. “The patriarch is going against the current in much of Orthodoxy,” said the Rev. John Chryssavgis, an archdeacon of the church and adviser on environmental issues. “He has to preach and promote this constantly.”
Aboard a ferry steaming toward Istanbul, Father Chryssavgis pointed out a sprawling church-owned building perched atop of the island of Buyukada. A former orphanage, it was seized by the Turkish government but returned to the church recently. Now empty and in disrepair, it will become an interfaith study center for the environment if Bartholomew has his way.
“He wants a permanent institution,” Father Chryssavgis said. “When he passes on, there may not be the same concern for the environment.”
The impact of the patriarch’s many sermons and conferences is difficult to gauge. There has been wide interest in a new book, “Greening the Orthodox Parish,” said Frederick Krueger, its American editor. Subtitled “A Handbook for Christian Ecological Practice” and with a preface by Bartholomew, it covers theology, special liturgies and prayers as well as science papers and practical advice.
Numerous Orthodox monasteries and churches in Eastern Europe and the United States have switched to solar energy in recent years.
Among them is the Chrysopegi monastery on the Greek island of Crete, where the nuns use the environmental texts of the patriarch and other theologians in their teachings.
“More and more young people are coming to our courses,” Mother Theocheni, the abbess of the monastery, said at the conference at Halki, near Istanbul. “They come to find meaning. Many seem to find inspiration in ecology. It’s been growing fast for the last 10 years.”
From the December 3, 2012 New York Times - Orthodox Leader Deepens Progressive Stance on Environment
By MARLISE SIMONS
At a conference near Istanbul last June, the chimpanzee expert Jane Goodall spoke about the endangered habitat of what she called “our closest relatives.” Underlining the evolutionary link, she described her encounter with a senior male ape who had a “beautiful white beard.”
With a smile, she turned to the 72-year-old man in the front row and added, “Very much like yours.”
The man with the long white beard was Ecumenical Patriarch Bartholomew I of Constantinople, the spiritual leader of the world’s Orthodox Christians. Fortunately, he is known for his easy, affable manner, and he joined the laughter that followed.
But his commitment to environmental activism is deeply serious, earning him the nickname the Green Patriarch. He has preached that caring for the environment is a religious imperative, and for more than a decade, he has made a point of bringing together theologians and scientists like Dr. Goodall for debates and briefings.
This year’s reports of record melting of the earth’s ice sheets and extreme droughts have given a new urgency to Bartholomew’s messages about the degrading natural world. While economists and politicians prescribe more growth and consumption to overcome economic crises, the patriarch insists that the real crisis is cultural and spiritual, and can be overcome only by moving away from rampant materialism.
All human beings, he has said, should draw a distinction “between what we want and what we need.”
In September, he published a strongly worded encyclical calling on all Orthodox Christians to repent “for our sinfulness” in not doing enough to protect the planet. Biodiversity, “the work of divine wisdom,” was not granted to humanity to abuse it, he wrote; human dominion over the earth does not mean the right to greedily acquire and destroy its resources. He singled out “the powerful of this world,” saying they need a new mind-set to stop destroying the planet for profit or short-term interest.
Other religious leaders, including Pope Benedict XVI, the Dalai Lama and the archbishop of Canterbury, have also called for responsible stewardship of the environment. But Bartholomew has gone further than most; some theologians call his stance revolutionary.
“Traditionally in Christianity, sin was what you did to other humans,” said Kallistos Ware, a prominent Orthodox theologian based in Britain, “but Bartholomew insisted that what you do to the animals, the air, the water, the land can be sinful, not just folly, and that was quite a change.”
Aides say that Bartholomew’s embrace of environmental issues is part of his agenda to modernize a deeply conservative church that can seem distant and insular, with its focus on long Byzantine rituals and mysticism. Speaking in defense of nature as a creation of God fits church teachings, and perhaps just as crucial, his aides say, it can also transcend the rivalries and nationalist rifts of the Eastern Orthodox Church. As a federation of 15 independent national churches, it lacks the central authority of, say, the Vatican.
Still, Bartholomew’s seat, established 1,700 years ago, holds primacy among the world’s 300 million Orthodox Christians. As “first among equals” in the church, he acts as convener and can set the agenda for discussion.
Not all church prelates are inspired by his efforts to enlighten the faithful on the environment. “The patriarch is going against the current in much of Orthodoxy,” said the Rev. John Chryssavgis, an archdeacon of the church and adviser on environmental issues. “He has to preach and promote this constantly.”
Aboard a ferry steaming toward Istanbul, Father Chryssavgis pointed out a sprawling church-owned building perched atop of the island of Buyukada. A former orphanage, it was seized by the Turkish government but returned to the church recently. Now empty and in disrepair, it will become an interfaith study center for the environment if Bartholomew has his way.
“He wants a permanent institution,” Father Chryssavgis said. “When he passes on, there may not be the same concern for the environment.”
The impact of the patriarch’s many sermons and conferences is difficult to gauge. There has been wide interest in a new book, “Greening the Orthodox Parish,” said Frederick Krueger, its American editor. Subtitled “A Handbook for Christian Ecological Practice” and with a preface by Bartholomew, it covers theology, special liturgies and prayers as well as science papers and practical advice.
Numerous Orthodox monasteries and churches in Eastern Europe and the United States have switched to solar energy in recent years.
Among them is the Chrysopegi monastery on the Greek island of Crete, where the nuns use the environmental texts of the patriarch and other theologians in their teachings.
“More and more young people are coming to our courses,” Mother Theocheni, the abbess of the monastery, said at the conference at Halki, near Istanbul. “They come to find meaning. Many seem to find inspiration in ecology. It’s been growing fast for the last 10 years.”
By Nikos Alevizatos. In the Greek Press, Kathimerini newspaper. Saturday 24 November 2012
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_24/11/2012_502726
Mαρία Μπέκετ
Έφυγε μια σημαντική Ελληνίδα
Χτυπημένη ξαφνικά από την επάρατο νόσο, πέθανε προ ημερών στην Αθήνα η Μαρία Μπέκετ, ακτιβίστρια των δικαιωμάτων του ανθρώπου και διοργανώτρια, τα τελευταία χρόνια, των γνωστών συμποσίων για την προστασία του περιβάλλοντος, που πραγματοποιήθηκαν εν πλώ, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχη, στην Αδριατική, την Αρκτική, το Αιγαίο, τον Αμαζόνιο, τον Μισισιπή και αλλού.
Η Μαρία Μπέκετ (το γένος Χάρη) ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων το οποίο, στην Ελλάδα τουλάχιστον, τείνει να εκλείψει: των αστών που παίρνουν μεγάλα ρίσκα για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη, αλλά από πείσμα, «γιατί έτσι τους αρέσει», per l’ amore del arte.
Γεννημένη το 1931, μεγάλωσε σε μεσοαστικό περιβάλλον στην Αθήνα και σπούδασε ιστορία και πολιτικές επιστήμες, χωρίς όμως να πολυπιστεύει στις «συμβάσεις» της ακαδημαϊκής ζωής. Έζησε τραυματικά τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, με απανωτά οικογενειακά δράματα να επιτείνουν τα βάσανα που παίδευαν τότε όλους.
Όπως η ίδια πάντως διηγούνταν, η στράτευσή της στον αγώνα τον καλό για τα δικαιώματα των αδικημένων και των αδυνάτων σε όλα τα μήκη και πλάτη, οφείλονταν σε ένα μάλλον τυχαίο γεγονός: τη γνωριμία της, το καλοκαίρι του 1948, με τον Φόλκε Μπερναντότ, τον μεσολαβητή του ΟΗΕ στην πρώτη αραβοϊσραηλινή διένεξη (1947-48), τον οποίο δολοφόνησε λίγο αργότερα στην Ιερουσαλήμ μια τρομοκρατική σιωνιστική οργάνωση. Ο Σουηδός διπλωμάτης, που είχε αγωνισθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου για την απελευθέρωση μερικών χιλιάδων εγκλείστων Εβραίων, θυμάτων του Ολοκαυτώματος, είχε εγκατασταθεί στη Ρόδο για τις ανάγκες της επίσημης αποστολής του. Εκεί, όπως φαίνεται, μετέδωσε στη νεαρή Ελληνίδα συνομιλήτριά του τον κοσμοπολιτισμό που έκτοτε τη διέκρινε, το πάθος για την αλήθεια, και την πεποίθηση ότι, για να χαρεί κανείς τη ζωή, πρέπει να παίρνει ρίσκα και να αγωνίζεται.
Η επιβολή της απριλιανής δικτατορίας βρήκε τη Μαρία στη Γενεύη. Παντρεμένη με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Μπέκετ, ήταν εγκατεστημένη εκεί με τις δύο κόρες που είχε αποκτήσει μαζί του. Γι’ αυτήν, η χούντα ήταν ο ορισμός όχι μόνον της αδικίας αλλά και της χυδαιότητας. Χάρη στις επαφές που είχε με Νορβηγούς και Σουηδούς πολιτικούς, βρέθηκε πολύ γρήγορα στο επίκεντρο της προσφυγής που άσκησαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης οι σκανδιναβικές χώρες και η Ολλάνδία ήδη από το 1967. Με παράνομα ταξίδια στην Ελλάδα, χρήση πλαστών διαβατηρίων και άλλες ριψοκίνδυνες μεθόδους, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την αυτοπρόσωπη παρουσία στο Στρασβούργο, το φθινόπωρο του 1968, πολλών θυμάτων βασανιστηρίων από την Ελλάδα (μεταξύ άλλων, αν δεν κάνω λάθος, του Περικλή Κοροβέση, της Νατάσας Τσίρκα και της Κίττυς Αρσένη). Κορυφαία στιγμή της δράσης της εκείνη την εποχή, ήταν η «απαγωγή» υπό τζεϊμσμποντικές συνθήκες, δυο μαρτύρων του στρατιωτικού καθεστώτος, οι οποίοι κατέθεσαν τελικά εναντίον της δικτατορίας.
Η δράση της Μαρίας Μπέκετ, εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας, είχε τεράστια σημασία. Διότι συνέτεινε στην απομόνωση του καθεστώτος, κάτι που δεν ήταν διόλου αυτονόητο ότι θα συνέβαινε από μόνο του. Τόσο στο Στρασβούργο, κατά την διάρκεια των ανεπανάληπτων εκείνων ακροάσεων του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου του 1968, όσο και στις πρωτεύουσες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών –Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο και Βόννη- χρειάσθηκε τότε να δώσουν επικές μάχες μερικοί τολμηροί άνθρωποι, θυσιάζοντας επαγγελματικές υποχρεώσεις και οικογενειακή ηρεμία, για να τεθούν οι κυβερνώντες προ του διλήμματος: είναι δυνατόν, για λόγους real Ρolitik, να ανεχθούν την αναβίωση του φασισμού στη Δυτική Ευρώπη, ούτε 25 χρόνια μετά από τη συντριβή του στον πόλεμο;
Ο Τζέιμς και η Μαρία Μπέκετ, ήταν δίχως άλλο μεταξύ αυτών. Επίσης ο Γιάννης Σπράος, o Ρίτσαρντ Κλογκ και οι δημοσιογράφοι Τάκης Λαμπρίας, Σέρντρικ Θόρνμπερι και Ελένη Βλάχου στο Λονδίνο, ο Μίμης Δεσποτίδης, ο Κώστας Γαβράς και οι δημοσιογράφοι Ερίκ Ρουλό και Ριχάρδος Σωμερίτης στο Παρίσι, ο Δημ. Τσάτσος και οι δημοσιογράφοι Παύλος Μπακογιάννης και Άγγελος Μαρόπουλος στη Βόννη και το Μόναχο, και τόσοι άλλοι. Ως νομικός δεν μπορώ να μην αναφέρω και την αποστολή στην Ελλάδα, χάρη στις προσπάθειες και των ανωτέρω, δικηγόρων παρατηρητών, όπως ο Άντονυ Μαρέκο ήδη από το 1967, ο Ζαν-Λουί Βέιλ, ο Ντενί Λανγκλουά, η Nικόλ Ντρεϊφούς και τόσοι άλλοι, οι οποίοι παρακολούθησαν δίκες αντιστασιακών την εποχή που δεν δημοσιεύονταν ακόμη στον τύπο τα πρακτικά τους και συνέταξαν σχετικές εκθέσεις.
Τον Ιούλιο του 1974, εξ άλλου, χάρη στις στενές επαφές της με τον Γιασέρ Αραφάτ και τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, έστησε τον σταθμό «Radio Free Cyprus» στη Βηρυτό, αμέσως μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Προσωπική φίλη του αρχιεπισκόπου και του Βάσου Λυσσαρίδη, μετείχε έκτοτε ενεργά στις προσπάθειες για την περίθαλψη των θυμάτων της τουρκικής εισβολής και την επίλυση του κυπριακού.
Το περιβάλλον και, πιο συγκεκριμένα, η διαχείριση των υδάτων βρέθηκε στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της από το τέλος της δεκαετίας του 1980 και μετά. Συντονίστρια του μη κυβερνητικού φορέα «Θρησκεία, Επιστήμη και Περιβάλλον» (RSE) τον οποίο η ίδια ίδρυσε με παραίνεση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, διοργάνωσε με πολλή επιτυχία τα 8 γνωστά περιβαλλοντικά Συμπόσια από το 1995 ως το 2009, με συμμετοχή κορυφαίων προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο.
Η Μαρία Μπέκετ δεν διαφήμιζε τον εαυτό της. Μόνο λίγοι φίλοι της στο εξωτερικό γνωρίζουν την πολυσχιδή δράση της. Ακόμη λιγότεροι στην Ελλάδα. Διότι, χωρίς να κρύβεται, δεν θέλησε ποτέ να προβάλει τον εαυτό της. Η στάση της αυτή τελικά της κόστισε, αφού η Ελλάσα όχι μόνο δεν την τίμησε όπως άξιζε, αλλά της επιφύλαξε για το τέλος την οδυνηρότερη έκπληξη της ζωής της. Στο πλαίσιο της γνωστής έρευνας για τη χρηματοδότηση ΜΚΟ από το υπουργείο Εξωτερικών, βρέθηκε λίγο πριν πεθάνει κατηγορούμενη για σύσταση εγκληματικής συμμορίας! Και τούτο, λόγω της ανικανότητας των διωκτικών μας αρχών να διακρίνουν ανάμεσα στην απάτη και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και την αδυναμία μιας ηλικιωμένης γυναίκας να τηρεί σωστά τα λογιστικά της βιβλία.
Ήταν το ευχαριστώ της πατρίδας για όσα η Μαρία Μπέκετ της προσέφερε.
__________________
Το 40μερο μνημόσυνο από τον θάνατο της Μαρίας Μπέκετ θα γίνει στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου και ώρα 15.00.
The obituary by Neal Ascherson (see home page)
Below in Danish, followed by an english translation is an article from Politiken by journalist Poul Smidt who followed very closely the events surrounding the successful Scandinavian case against the Greek junta. As a journalist he appreciated her honesty, and he appreciated her as a remarkable human being. The piece is entitled THE GOOD GREEK.
Den gode græker
Modstandskvinden Maria Becket, der hjalp Danmark til at vinde det første slag i den aktivistiske udenrigspolitik, er død, 81 år
Af Poul Smidt
Statsminister Jens Otto Krag (S) havde æren af at starte sagen mod de græske oberster, som kuppede sig til magten den 21.april 1967. Ideen kom delvis fra Politikens kloge kommentator Erling Bjøl. Udenrigsminister Poul Hartling (V) havde æren af at fuldføre sagen. Selv om Danmarks såkaldt aktivistiske udenrigspolitik almindeligvis tilskrives initiativerne i Baltikum efter Murens fald i 1989, så begyndte det faktisk i 1967 med Danmarks total-angreb mod tortur i et andet land.
Og uden Maria Becket var det ikke lykkedes. Hun var strategen, organisatoren og den finansierende modstandskvinde, der skaffede vidnerne i den sag, som Danmark første sammen med Sverige og Norge ved Den Europæiske Menneskerettighedskommission i Strasbourg.
Hun var samtidig den anonyme kilde, der i nogle år gjorde Politiken til europæisk nyhedsførende , når det gjaldt junta-styret og eksilgrækernes kamp mod diktaturet.
Aktivistisk dramatik
Da det vulgære obertstyres civile udenrigsminister Panayotys Pipinellis i december 1969 trak Grækenland ud af Europarådet skete det med en dramatik, der fortjener at blive genfortalt. Tyskland og Frankrig mente, at man kunne nå til et kompromis, så Grækenland kunne forblive i Europarådet – selv om rådets væsentligste indhold er demokrati og menneskerettigheder. Udenrigsminister Poul Hartling tændte mikrofonen og spurgte stilfærdigt om kompromiet skulle være 10 eller 12 stokkeslag under fodsålerne, og føjede så til: Når det gælder tortur er den danske regering ikke sindet at gå på kompromis. Panayotis Pipinellis meddelte derefter, at han havde instruktioner fra sin regering om, at Grækenland vill opgive sit medlemskab af Europarådet og gik sin vej. På vejen ud af bygningen i Rue de la Perouse mødte han Maria Becket på trappen og snerrede ad hende, at det hele var hendes skyld.
Det var et adelsmærke, og det var fortjent.
Maria Becket koordinerede og betalte tortur-ofrenes flugt fra Grækenland. Hun skabte den vidneførsel, der fik Den Europeæiske Menneskeretskommission til at fastslå, at det græske militærdiktatur havde gjort sig ansvarlig i systematisk tortur.
Danmark, Norge og Sverige løb en alvorlig risiko ved at rejse tortur-klagen. Det fremgår af, at Holland som var med i hovedparten af klagesagen, ikke turde være med på tortur-delen. De vandt sagen i kraft af Maria Beckets praktiske arbejde, hendes inspiration for de nordiske diplomater var enestående. To af aktørerne blev politisk vakte i dette storslag, Jens Evensen blev havretsminister i Norge, fuldmægtig Ole Espersen som justitsministeriet udlånte til Udenrigsministeriet, blev senere justitsminister.
Maria Becket koordinerede også aktiviteter, som terrorlovgivningen i dag ville gøre det svært at tage del i. Transport af våben, sprængstof og detonatorer gik gennem Danmark. Et dansk lystfartøj med danske gaster blev hyret til at hente en græsk general på en ø i Det Ægæiske Hav, så han kunne fragtes til USA for at fortælle.hvor skadeligt oberstjuntaen var for NATO. Hun havde forbindelser i næsten alle europæiske regeringer, fordi hun var ekstremt velinformeret om alle forhold. Hun advarede den daværende udenrigsminister K.B.Andersen (S) for at advare Nato-landene mod kuppet på Cypern i 1974, hun havde ret i at kuppet kom, men ingen kunne eller nåede at forhindre oberst-styrets nationalistiske venner på Cypern i at begå den dumhed, der førte til tyrkisk invasion – og efterfølgende juntaens fald.
Den grønne patriark
I de senere år tog denne demokrat fat på miljøet. Det begyndte med Sortehavet, men blev i et samarbejde med Patriarken af Konstatinopel, Bartholomew, til otte symposier om vand. Amazone-floden, Arktis, overalt kunne man finde denne enestående kvinde, som ville en bedre verden og gjorde mere end de fleste. Det var hendes sigte at give Patriarken og den græsk-ortodokse kirke et løft. Og hun så rigtigt, miljøet mere end røgelsen havde appel til den yngre generation. Og Bartholomew blev til ”den grønne patriark” med en ny gennemslagskraft.
Hendes far havde været borgmester i Athen, selv søgte hun aldrig politiske poster, hun kunne samarbejde med begge de ledende partier i Grækenland, med den afsatte kong Konstantin i eksil, med europæiske regeringer af alle afskygninger. Hun søgte aldrig overskriften for sig selv.
Det er spørgsmålet, om hendes lige nogensinde dukker op igen.
Mindehøjtidelighed i Athen, lørdag den 8. klokken 15:00 i Aghis Nikolaos Ragavas-kirke, Pritaneiou Street, Plaka, Athen.
Uden en dansk ambassadør eller en krans fra Danmark til den ukendte men betydningsfulde demokrat, vil vi fremstå som historieløse.
Modstandskvinden Maria Becket, der hjalp Danmark til at vinde det første slag i den aktivistiske udenrigspolitik, er død, 81 år
Af Poul Smidt
Statsminister Jens Otto Krag (S) havde æren af at starte sagen mod de græske oberster, som kuppede sig til magten den 21.april 1967. Ideen kom delvis fra Politikens kloge kommentator Erling Bjøl. Udenrigsminister Poul Hartling (V) havde æren af at fuldføre sagen. Selv om Danmarks såkaldt aktivistiske udenrigspolitik almindeligvis tilskrives initiativerne i Baltikum efter Murens fald i 1989, så begyndte det faktisk i 1967 med Danmarks total-angreb mod tortur i et andet land.
Og uden Maria Becket var det ikke lykkedes. Hun var strategen, organisatoren og den finansierende modstandskvinde, der skaffede vidnerne i den sag, som Danmark første sammen med Sverige og Norge ved Den Europæiske Menneskerettighedskommission i Strasbourg.
Hun var samtidig den anonyme kilde, der i nogle år gjorde Politiken til europæisk nyhedsførende , når det gjaldt junta-styret og eksilgrækernes kamp mod diktaturet.
Aktivistisk dramatik
Da det vulgære obertstyres civile udenrigsminister Panayotys Pipinellis i december 1969 trak Grækenland ud af Europarådet skete det med en dramatik, der fortjener at blive genfortalt. Tyskland og Frankrig mente, at man kunne nå til et kompromis, så Grækenland kunne forblive i Europarådet – selv om rådets væsentligste indhold er demokrati og menneskerettigheder. Udenrigsminister Poul Hartling tændte mikrofonen og spurgte stilfærdigt om kompromiet skulle være 10 eller 12 stokkeslag under fodsålerne, og føjede så til: Når det gælder tortur er den danske regering ikke sindet at gå på kompromis. Panayotis Pipinellis meddelte derefter, at han havde instruktioner fra sin regering om, at Grækenland vill opgive sit medlemskab af Europarådet og gik sin vej. På vejen ud af bygningen i Rue de la Perouse mødte han Maria Becket på trappen og snerrede ad hende, at det hele var hendes skyld.
Det var et adelsmærke, og det var fortjent.
Maria Becket koordinerede og betalte tortur-ofrenes flugt fra Grækenland. Hun skabte den vidneførsel, der fik Den Europeæiske Menneskeretskommission til at fastslå, at det græske militærdiktatur havde gjort sig ansvarlig i systematisk tortur.
Danmark, Norge og Sverige løb en alvorlig risiko ved at rejse tortur-klagen. Det fremgår af, at Holland som var med i hovedparten af klagesagen, ikke turde være med på tortur-delen. De vandt sagen i kraft af Maria Beckets praktiske arbejde, hendes inspiration for de nordiske diplomater var enestående. To af aktørerne blev politisk vakte i dette storslag, Jens Evensen blev havretsminister i Norge, fuldmægtig Ole Espersen som justitsministeriet udlånte til Udenrigsministeriet, blev senere justitsminister.
Maria Becket koordinerede også aktiviteter, som terrorlovgivningen i dag ville gøre det svært at tage del i. Transport af våben, sprængstof og detonatorer gik gennem Danmark. Et dansk lystfartøj med danske gaster blev hyret til at hente en græsk general på en ø i Det Ægæiske Hav, så han kunne fragtes til USA for at fortælle.hvor skadeligt oberstjuntaen var for NATO. Hun havde forbindelser i næsten alle europæiske regeringer, fordi hun var ekstremt velinformeret om alle forhold. Hun advarede den daværende udenrigsminister K.B.Andersen (S) for at advare Nato-landene mod kuppet på Cypern i 1974, hun havde ret i at kuppet kom, men ingen kunne eller nåede at forhindre oberst-styrets nationalistiske venner på Cypern i at begå den dumhed, der førte til tyrkisk invasion – og efterfølgende juntaens fald.
Den grønne patriark
I de senere år tog denne demokrat fat på miljøet. Det begyndte med Sortehavet, men blev i et samarbejde med Patriarken af Konstatinopel, Bartholomew, til otte symposier om vand. Amazone-floden, Arktis, overalt kunne man finde denne enestående kvinde, som ville en bedre verden og gjorde mere end de fleste. Det var hendes sigte at give Patriarken og den græsk-ortodokse kirke et løft. Og hun så rigtigt, miljøet mere end røgelsen havde appel til den yngre generation. Og Bartholomew blev til ”den grønne patriark” med en ny gennemslagskraft.
Hendes far havde været borgmester i Athen, selv søgte hun aldrig politiske poster, hun kunne samarbejde med begge de ledende partier i Grækenland, med den afsatte kong Konstantin i eksil, med europæiske regeringer af alle afskygninger. Hun søgte aldrig overskriften for sig selv.
Det er spørgsmålet, om hendes lige nogensinde dukker op igen.
Mindehøjtidelighed i Athen, lørdag den 8. klokken 15:00 i Aghis Nikolaos Ragavas-kirke, Pritaneiou Street, Plaka, Athen.
Uden en dansk ambassadør eller en krans fra Danmark til den ukendte men betydningsfulde demokrat, vil vi fremstå som historieløse.
THE GOOD GREEK
Politiken, November 2012 (Kindly paraphrased into english by Ib Alken)
The resistante, Maria Becket, who helped Denmark win their first battle in their activist foreign policy died at 81 years old.
Obituary By Poul Smidt
Danish Social Democratic Prime Minister Jens Otto Krag had the honor of initiating the proceedings against the Greek colonels who took power in a coup d'etat, on April 21st 1967. Prime Minister Poul Harding had the honor of completing the case. Denmark's so-called activist foreign policy is generally attributed to its initiatives in the Baltic states subsequent to the fall of the Berlin wall, but in effect it started earlier, in 1967 with Denmark's condemnation of the use of Torture in Greece.
Without the help of Maria Becket the case would not have had much of a chance. She was the strategist, organizer and financial funder who provided the witnesses in the case which Denmark, together with Sweden and Norway filed at the European Human Rights Commission in Strasbourg, accusing the Greek junta of torture.
Activist Drama
When the foreign minister of the Junta, Panayotis Pipinellis, withdrew Greece from the Council of Europe in December 1969, it happened with a certain drama that deserves to be retold. Germany and France believed a compromise could be reached which would allow Greece to remain in the Council of Europe, despite the fact that human rights and democracy were fundamental tenets of the Council. Danish foreign minister, Poul Hartling went on his microphone and quietly asked, whether the compromise would be reached at 10 or 12 beatings of the soles of the feet? then added that when torture is involved the Danish government will not compromise. Mr. Pipinellis then announced that he had instructions to withdraw Greece as a member of the Council of Europe, and left the meeting hall. On his way out of the building in rue de la Perouse he saw Maria Becket at the stairs and snarled at her “This is all your fault!”.
It was an accusation and it was well deserved.
Maria Becket co-ordinated and financed torture victims’ escape from Greece and in this manner secured testimonials of witnesses which led the Human Rights Commission to confirm that the Junta was responsible for systematic torture and ill treatment of prisoners.
Denmark, Norway and Sweden took a serious risk in accusing Greece of torture. In contrast, the Netherlands who was a partner in the majority of the appeal, did not not dare accuse of torture. The case was won thanks to Maria Becket's practical work. She was an inspiration for the Nordic countries' diplomats who were acting in the case. Two of the players were politically awakened in this great battle, Jens Evensen who was maritime law minister in Norway and Ole Espersen who later became Minister of Justice.
Maria Becket also coordinated activities which today would be difficult to pursue due to anti-terrorist legislation. Transport of weapons, explosives and detonators which passed through Denmark. A Danish yacht with Danish crew chartered to retrieve a Greek general from imprisonment on an island in the Aegean Sea so he could go to the US to explain how damaging the Junta was to NATO’s reputation. Maria’s standing as a lobbyist for democratic Greece was well established internationally, she had connections in almost all European governments because she was extremely well informed on all matters. She warned the then Foreign Minister KB Andersen to warn NATO allies about the forthcoming coup in Cyprus in 1974, she was right and the coup came, but no one could or managed to prevent the Nationalist Colonel regime from committing the stupidity that led to the Turkish invasion of Cyprus - and the subsequent fall of the Junta in Greece.
The Green Patriarch
In later years this democrat became an environmental activist. It started with the Aegean Sea, then grew in collaboration with the Patriarch of Constantinople, Bartholomew, into a total of eight symposia focusing attention on the need to protect the Worlds water resources. Amazon River, Arctic, everywhere you could find that unique woman who wanted a better world and did more than most to achieve it. It was Maria’s intention to give the Patriarch and the Greek-Orthodox church a boost. She was right in this approach, the environment more than the incense appealed to the younger generation. Bartholomew became “the green patriarch” and so gained a new vigor.
Maria’s father had been appointed deputy mayor of Athens. She never sought political office for herself. She could co-operate with both leading political parties in Greece, with King Constantine in exile, and with European governments of all shades. She never tried to win the headlines for herself.
It is an open question whether anyone like Maria Becket is ever likely to appear again.
The memorial service is to be held in Athens, Saturday December 8th at 15:00nat the Church of Aghios Nicholaos Ragavas, Pritaneiou Street, Plaka, Athens.
We hope for the presence of the Danish ambassador or a wreath from Denmark to the little known but significant democrat.
Politiken, November 2012 (Kindly paraphrased into english by Ib Alken)
The resistante, Maria Becket, who helped Denmark win their first battle in their activist foreign policy died at 81 years old.
Obituary By Poul Smidt
Danish Social Democratic Prime Minister Jens Otto Krag had the honor of initiating the proceedings against the Greek colonels who took power in a coup d'etat, on April 21st 1967. Prime Minister Poul Harding had the honor of completing the case. Denmark's so-called activist foreign policy is generally attributed to its initiatives in the Baltic states subsequent to the fall of the Berlin wall, but in effect it started earlier, in 1967 with Denmark's condemnation of the use of Torture in Greece.
Without the help of Maria Becket the case would not have had much of a chance. She was the strategist, organizer and financial funder who provided the witnesses in the case which Denmark, together with Sweden and Norway filed at the European Human Rights Commission in Strasbourg, accusing the Greek junta of torture.
Activist Drama
When the foreign minister of the Junta, Panayotis Pipinellis, withdrew Greece from the Council of Europe in December 1969, it happened with a certain drama that deserves to be retold. Germany and France believed a compromise could be reached which would allow Greece to remain in the Council of Europe, despite the fact that human rights and democracy were fundamental tenets of the Council. Danish foreign minister, Poul Hartling went on his microphone and quietly asked, whether the compromise would be reached at 10 or 12 beatings of the soles of the feet? then added that when torture is involved the Danish government will not compromise. Mr. Pipinellis then announced that he had instructions to withdraw Greece as a member of the Council of Europe, and left the meeting hall. On his way out of the building in rue de la Perouse he saw Maria Becket at the stairs and snarled at her “This is all your fault!”.
It was an accusation and it was well deserved.
Maria Becket co-ordinated and financed torture victims’ escape from Greece and in this manner secured testimonials of witnesses which led the Human Rights Commission to confirm that the Junta was responsible for systematic torture and ill treatment of prisoners.
Denmark, Norway and Sweden took a serious risk in accusing Greece of torture. In contrast, the Netherlands who was a partner in the majority of the appeal, did not not dare accuse of torture. The case was won thanks to Maria Becket's practical work. She was an inspiration for the Nordic countries' diplomats who were acting in the case. Two of the players were politically awakened in this great battle, Jens Evensen who was maritime law minister in Norway and Ole Espersen who later became Minister of Justice.
Maria Becket also coordinated activities which today would be difficult to pursue due to anti-terrorist legislation. Transport of weapons, explosives and detonators which passed through Denmark. A Danish yacht with Danish crew chartered to retrieve a Greek general from imprisonment on an island in the Aegean Sea so he could go to the US to explain how damaging the Junta was to NATO’s reputation. Maria’s standing as a lobbyist for democratic Greece was well established internationally, she had connections in almost all European governments because she was extremely well informed on all matters. She warned the then Foreign Minister KB Andersen to warn NATO allies about the forthcoming coup in Cyprus in 1974, she was right and the coup came, but no one could or managed to prevent the Nationalist Colonel regime from committing the stupidity that led to the Turkish invasion of Cyprus - and the subsequent fall of the Junta in Greece.
The Green Patriarch
In later years this democrat became an environmental activist. It started with the Aegean Sea, then grew in collaboration with the Patriarch of Constantinople, Bartholomew, into a total of eight symposia focusing attention on the need to protect the Worlds water resources. Amazon River, Arctic, everywhere you could find that unique woman who wanted a better world and did more than most to achieve it. It was Maria’s intention to give the Patriarch and the Greek-Orthodox church a boost. She was right in this approach, the environment more than the incense appealed to the younger generation. Bartholomew became “the green patriarch” and so gained a new vigor.
Maria’s father had been appointed deputy mayor of Athens. She never sought political office for herself. She could co-operate with both leading political parties in Greece, with King Constantine in exile, and with European governments of all shades. She never tried to win the headlines for herself.
It is an open question whether anyone like Maria Becket is ever likely to appear again.
The memorial service is to be held in Athens, Saturday December 8th at 15:00nat the Church of Aghios Nicholaos Ragavas, Pritaneiou Street, Plaka, Athens.
We hope for the presence of the Danish ambassador or a wreath from Denmark to the little known but significant democrat.
From Stefanos Manos in the newspaper Estia
Αναρτήθηκε 01/11/2012
Μαρία Μπέκετ
Του Στέφανου Μάνου
Πέθανε ήσυχα στο σπίτι της η Μαρία Μπέκετ. Σε λίγες μόλις εβδομάδες την κατέβαλε ο καρκίνος στο πάγκρεας. Μαζί της ήταν οι κόρες της Σάνδρα και Δάφνη και η εγγονή της Σοφία.
Πρωτογνώρισα τη Μαρία Μπέκετ το 1984. Λίγες εβδομάδες αφότου ανέλαβε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Κώστας Μητσοτάκης μου ζήτησε να ασχοληθώ με την εκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 1985. Όπως συνήθιζε ο Μητσοτάκης δεν μου ανέθεσε τη δουλειά εξ ολοκλήρου. Την ανέθεσε εν μέρει και σε κάποιον άλλο, τον Αντώνη Σαμαρά. Με τον Αντώνη γνωριζόμασταν οικογενειακώς πολλά χρόνια. Οι πατέρες μας ήταν διευθυντές στον Ευαγγελισμό. Χειρουργός ο δικός μου, καρδιολόγος ο δικός του. Είχαμε και οι δύο σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων στο Harvard. Εκείνη την εποχή πρέπει να ήμασταν οι μόνοι πολιτικοί με τέτοιο πτυχίο. Σήμερα υπάρχουν και άλλοι.
Στην ομάδα των δύο αμερικανοσπουδασμένων ο Μητσοτάκης πρόσθεσε και ένα τρίτο πρόσωπο. Την φίλη του Μαρία Μπέκετ. Δεν μας είπε τίποτε γι αυτήν παρά μόνο ότι την ήξερε από την περίοδο της δικτατορίας. Γι αυτό, από την πρώτη γνωριμία, την Μαρία - που εμφανίστηκε ουρανοκατέβατη στη ΝΔ - περιέβαλλε κάποιο μυστήριο.
Είχαμε αποφασίσει να χρησιμοποιήσουμε για την εκλογική εκστρατεία αμερικανούς συμβούλους. Ώστε να αντιπαρατάξουμε στις αμερικανικές μεθόδους του Ανδρέα Παπανδρέου τις αντίστοιχες δικές μας. Που και πως θα τους βρούμε; Κανένα πρόβλημα. Η Μαρία τα κανόνισε όλα σε ελάχιστο χρόνο. Αυτό ήταν λοιπόν ένα ανεπανάληπτο χάρισμά της. Μπορούσε να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας ομάδας υψηλών ανθρώπινων προδιαγραφών για την πραγματοποίηση ενός σύνθετου στόχου. Επεδείκνυε μοναδική επιμονή και αφοσίωση προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Δεν ανεχόταν τους ανόητους και το έδειχνε. Δεν ανεχόταν τον ελληνικό φαρισαϊσμό και την υποκρισία. Αν έβρισκε εμπόδια τα παραμέριζε. Ήταν μια δύναμη της φύσης. Δεν μιλούσε για όσα είχε κάνει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Τα μάθαινα τυχαία από άλλους όπως για παράδειγμα τον αείμνηστο Μάρκο Δραγούμη που μου γνώρισε.
Κρατήσαμε επαφή μετά το 1985, μέχρι σήμερα. Όταν ήμουν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας της είπα μια μέρα πόσο αναγκαία θα ήταν μια μελέτη στρατηγικής ανάπτυξης της Ελλάδας. Δεν είχα το χρόνο ούτε τα χρήματα για να αναθέσω τη μελέτη. Λίγες εβδομάδες μετά μου ανακοίνωσε ότι είχε βρει ανώνυμο χρηματοδότη που θα ανελάμβανε να καλύψει τη δαπάνη. Έτσι ήταν η Μαρία. Απίθανα "καταφερτζού" για την Ελλάδα. Γνώριζε τους πάντες ή και αν δεν τους γνώριζε φρόντιζε να τους μάθει, αν τους χρειαζόταν. Προέδρους, πρωθυπουργούς, κανείς δεν τις ξέφευγε.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε σε μια προσπάθεια καθιέρωσης του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης σε Πράσινο (Περιβάλλον) Πατριάρχη διοργανώνοντας στα πέρατα του κόσμου συμπόσια με διακεκριμένες διεθνείς προσωπικότητες της οικολογίας. Από τον Αμαζόνιο στην Ανταρκτική και από τον Μισισιπή στον Δούναβη.
Ελπίζω να γράψουν δύο λόγια για τη Μαρία οι εκατοντάδες άνθρωποι που διασταυρώθηκαν μαζί της στη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής της στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Πέθανε η Μαρία Μπέκετ, γνωστή για την αντιδικτατορική της δράση και τη συμβολή της στην οικολογική δραστηριότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου
30/10/2012 19:10 --ΑΠΕ-ΜΠΕ του ανταποκριτή μας Α. Κούρκουλα
Κωνσταντινούπολη, Turkey
Πέθανε αργά χθες το βράδυ η Μαρία Mπέκετ -γνωστή Αθηναία από την περίοδο της αντίστασης στη δικτατορία- που τις τελευταία χρόνια έχει συνδέσει τη ζωή της με τη οικολογική δραστηριότητα και διδασκαλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η 81χρονη Μαρία Μπέκετ έπασχε τους τελευταίους μήνες από σοβαρή ασθένεια που επιτάθηκε από την άρνηση της να δεχθεί τροφή. Στις αρχές Οκτωβρίου εισήχθη στο νοσοκομείο απ’ όπου πήρε εξιτήριο έπειτα από δεκαπέντε μέρες, αφού η ασθένειά της κρίθηκε ανίατη. Η Μαρία Μπέκετ πέθανε σ' ένα μικρό διαμέρισμα στο Κολωνάκι περιστοιχισμένη από τις κόρες της Σάντρα και Δάφνη και την αγαπημένη εγγονή της Σόφια.
Η εκλιπούσα εργάστηκε με τις σκανδιναβικές κυβερνήσεις και παρουσίασε στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, στοιχεία για τα βασανιστήρια στην Ελλάδα, είναι δε κυρίως γνωστή από την καταδίκη της Ελλάδας από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο το 1969.
«Η Μαρία, Αθηναία, μελαχρινή, εκφραστική φυσιογνωμία, παντρεμένη με τον Αμερικανό δικηγόρο και συγγραφέα Τζιμ Μπέκετ, είχαν μαζί θαυμαστή δράση στην επταετία, είχαν τρομάξει τους συνταγματάρχες, είχαν αναστατώσει το Συμβούλιο της Ευρώπης, είχαν προμηθεύσει με αποκαλυπτικά έγγραφα τις μεγάλες εφημερίδες του κόσμου, και είχαν βοηθήσει κόσμο και κοσμάκη να αποδράσει από την Ελλάδα», έγραψε για την Μαρία η Ελένη Βλάχου, στο τελευταίο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή».
Η δράση της εναντίον της δικτατορίας επεκτάθηκε σε ένα μεγάλο φάσμα δραστηριοτήτων: από την ενίσχυση των κινημάτων της αντίστασης μέσα στην Ελλάδα, μέχρι το συντονισμό της αντίστασης με τις δημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης και τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, για τα οποία ή Μαρία αποτελούσε ένα από τα ισχυρά σύμβολα του αγώνα για τη δημοκρατία.
Όταν η χούντα αποπειράθηκε να ανατρέψει τον πρόεδρο Μακάριο στην Κύπρο, η Μαρία έστησε παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό στη Βηρυτό από όπου μεταδόθηκαν ηχητικά μηνύματα που αποδείκνυαν ότι ο Μακάριος ήταν ακόμα ζωντανός και δεν είχε σκοτωθεί, όπως υποστήριζαν οι πραξικοπηματίες. Επίσης, η παλαιστινιακή αντίσταση με τον Γιασέρ Αραφάτ, αλλά και πολλά άλλα κινήματα κατατρεγμένων στο Τρίτο Κόσμο, είχαν επωφεληθεί από την εκρηκτική ενέργεια και προσωπικότητα της Μαρίας.
Τα τελευταία χρόνια είχε αφοσιωθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και την οργάνωση των διεθνών συμποσίων στα οποία συμμετείχαν θρησκευτικοί ηγέτες, επιστήμονες, πολιτικοί και στελέχη του διεθνούς οικολογικού κινήματος. Τα συμπόσια συνέβαλαν αποφασιστικά στο να κατοχυρωθεί διεθνώς ο τίτλος του «Πράσινου Πατριάρχη» στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και να προωθηθεί διεθνώς η οικολογική θεολογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Α.Κ.